Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Ριάλια, Ριάλια... Τζιαί Πούντα


Επήα να δω την μακαρίτισσα την γιαγιά μου εχτές, κάτι που δεν συνηθίζω να κάμω. Αντίκρισα πολύ κόσμο να κλαίει τζιαι να φροντίζει τους δικούς του. Οι πλείστοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα. Εγώ ντυμένη απλά, με τιρκουάζ τζιν τζιαι μια ροκ συγκροτήματος φανέλα. 

Δώστου κλάμα, οδυρμό τζιαι πολλά αναπάντητα γιατί. Εγώ αντιθέτως πολλά ήρεμη, χαμογελαστή τζιαι ένιωθα τζιαι μιαν ανακούφιση. Μόνο στην Κύπρο συναντούμε τούτο το φαινόμενο. Είμαστε άρρωστοι με τους νεκρούς. Φροντίζουμε τους πιο πολλά τζιαι που του ζωντανούς. Τι φταίει όμως? Γιατί εν παρατηρείται κάτι ανάλογο σε άλλες χώρες?  Ίσως  φταίει η θρησκεία μας τζια η νοοτροπία μας? Εφουντώσαν μας τόσο πολλά τα μυαλά μας ότι πρέπει να φορούμε μαύρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι πρέπει να κάμνουμε συνέχεια μνημόσυνα, ότι πρέπει να κλαίμε τζιαι ότι κατα κάποιον τρόπο εν το τέλος του κόσμου για τη ζωή μας. Εν νομίζω κανένας μακαρίτης να θέλει ή να ήθελε να τον κλάψουν τόσο πολλά. Αντιθέτως σε άλλες χώρες οι συγγενείς τζιαι ο στενός κύκλος του νεκρού μετά την κηδεία παν έξω τζιαι γλεντούν το.

Όπως σας εξαναείπα σε  προηγούμενες μου αναρτήσεις είμαι αρκετά αδιάκριτη γιαυτό εθωρούν γυρώ τζιαι τους υπόλοιπους τάφους. Μες στην χλιδή. Στολισμένη με μάρμαρο να δούμε πόσης αξίας, περιτριγυρισμένη με όμορφα λουλούδια. Την γιαγιά μου ακόμα σκεπάζει την μόνο το χώμα. Έμενα θα μου άρεσκε αν την αφήναμε έτσι τζιαι στολίζαμε την με άσπρες πέτρες που την θάλασσα. Αλλά πού? Να κόψουμε εμείς πίσω που το show off? Να μεν βάλουμε τζιαι εμείς 2.000-3000 ευρώ μάρμαρο τζιαι μετά να κάμουμε τζιαι μιαν πέρκολα να κάμει σκιά της μακαρίτισσας? Να παραλείψω πόσα εστοίχησεν η κηδεία, το φέρετρο και όλα τα κεραστικά στην ‘after κλάματος συνέλευση’. 

Τζιαι εγώ η καημένη να θέλω κινητό τζιαι να μεν βαστώ να το αγοράσω τζιαι οι νεκροί να ζουν στην μετέπειτα ζωή τους (αν αυτή υπάρχει) μες την χλιδή τζιαι με σκιά. Περιμένω πως τζιαι πως το επόμενο version που εκτός από πέρκολα θα το κλείουν γυρώ γυρώ με τζιάμια για να μεν σκονίζετε ο τάφος. Μες την ‘to do list’ μου επρόσθεσα τζιαι την κλοπή μαρμάρων που τους τάφους στα κοιμητήρια. Έτσι εννα πιάσω τζιαι κινητό. Οι εννα σας κάμω πούλλα!


ΥΣ. Άπορες οικογένειες? Έσχει σχεδόν κάθε μέρα δωρεάν καναπεδάκια (ελιές, κρασί, τζιαι ψωμί κτλ.) στα νεκροταφεία. Θα τα πούμε τζιαμε!

4 σχόλια:

  1. Κόρη, πρόσεχε λίο τους πληθυντικούς σου. Οι ...-οι.
    Επίσης, ο "νεκρόφιλος" εν σημαίνει τούτο που θέλεις να σημαίνει. Αντροπή, ούλλα τζι ούλλα, εν φαντάζουμαι να είδες κανέναν να βιάζει νεκρό σώμα, έννε; :/

    Επί της ουσίας εν το κατάλαβα. Μάλλον εν ένας συνδυασμός κλειστή κοινωνία, ψευδοθρησκευόμενη, οικογένειες με σχετικά σφικτούς δεσμούς, και τέτοια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εν αλλιώς που εννοούσα το νεκρόφιλος, αλλά εκατάλαβες. Απλά εν μπόρω να καταλάβω προς τι ούλλα τούτα που κάμνουν. Τρων λεφτά άσκοπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εκατάλαβα, γι'αυτό το είπα ότι "εν σημαίνει τούτο που θέλεις να πεις". εν λάθος.

    ούτε εγώ καταλαβαίνω. ως την πλάκα, ή το σταυρό που γράφεις το όνομα καταλαβαίνω το. να έχεις τζαι κάπου να ανάψεις ένα καντήλι να μεν του φυσά ο αέρας τζαι να σβήνει αμέσως. Αλλά τζείνα τα "σπιτάκια" με τες βιτρίνες, τες πέρκολες, τα κατεβατά ολόκληρα σκαλισμένα πάνω, κλπ, εν τα καταλάβω. Εν κρίμα. Τζαι τα πράματα που βάλλουν μέσα/λεφτά που τρων, αλλά τζαι οι ίδιοι που μένουν κολλημένοι στους νεκρούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άσυλα οι πεθαμένοι εν καλύτερα που εμάς τζιαι πναστοί τζιαι με "καλές" παροχές

    ΑπάντησηΔιαγραφή