Ρουτίνα

Πάλε τα  ίδια, τζιαι τα ίδια  που την αρχή. Τα πάντα εγίναν ρουτίνα. Έμαθα τα πόξω step-by-step.

6:15 Ντριν ντριν το ξυπνητήρι

Άτε ρε ξυπνητήρι μου άφησμε αλλο λίο τι σου έκαμα τζιαι λαώνεσαι που το πρωί μόνο σου?

Τζιαι στο κάτω κάτω αν βιάζεσαι πίενε εσύ δουλειά τζιαι εγώ να μείνω σπίτι να σε κάμνω εσένα.

6:20 Snooze

Καλάν είπα...μάνι μάνι επεράσαν 5 λεπτα? Δαμέ στη δουλειά μεινήσκουν 5 λεπτα να περάσουν για να σχολάσω τζιαι εν περνούν τζιαι αμαν ενα κλείσω το μάθκια μου το πρωί 1 δευτερόλεπτο, ίσχια που να καμμίσω που λαλούμε, ξανά λαώνεσαι?

6:22 Στο μπάνιο

Νύφκουμε ππάσα ππάσα, θωρώ αν είμαι καλή (τζιαι εμφανίσιμη να μεν είμαι τι να κάμω? Πάλε πρέπει να πάω δουλειά, εν την γλυτώνω). Πέτε μου που έσχει δουλεία στην οποία να πιένεις ότι ώρα ξυπνήσεις, όπως ξυπνήσεις τζιαι να φέφκεις όποτε νυστάξεις? Αλήθκεια πε τε μου να στείλω το CV μου.

6:25 Στο δωμάτιο

Ντύνουμε, βάλλω το κουστουμούι μου, με να σκεφτώ τι να φορήσω με τίποτε.

6:40 Goodbye home

Η κρίσιμη ώρα που πρέπει να φύω. Νιώθω μιαν μιζέρια, μιαν αναστάτωση, κάτι σαν κατάθλιψη νομίζω. Η διαδρομή που το δωμάτιο μου ως έξω είναι χειρότερη τζιαι που τον τιτανικό με τον Leonardo DiCabrio με την Kate Winslet την ώρα που παίζει το ‘I’m flying’ . Σε κάθε μου βήμα νιώθω κατι να με τραβά πίσω στο κρεβάτι μου, κάτι να μου λεει  ελα πίσω ππέσε. Ούλλες οι πόρτες των δωματίων κλειστές. Ούλλοι τζοιμούνται τζιαι κανένας δεν συγκινείται οτι φέφκω. Εν τζιαιν οτι εννα πάω στα πέρα, αλλα εν τζίνο το αίσθημα ευχαρίστησης ότι ‘yes’ ρε εξυπνήσαν . Πού έτσι τύχη όμως, ακόμα επικρατεί ησυχία. Μόνο η αεριστήρες τζια εγώ δουλευκουμε έτσι ώρα.

6:50 ΠεριμΈνω το λεωφορείο

Πούντο? Άτε ρε κουμπάρε τζιαι ενα έβρουμε τζιαι κίνηση μετά. Α, έτο έρκεται. Μουντάρουν ούλλοι να μπούν μέσα. Με σειρά, με προτεραιότητα με τίποτε. Τωρά γιατι το κάμνουν τούτο ενας θεός ξέρει. Για να πιαν θέση καλή? Τζιαι τι ιδιαίτερο έσχει τούτη η θέση? Θέα το Πύργο της Πίζας ή personal catering τζιαι μασάζ? Εμένα ουλλες η θέσεις ίδιες μου φένουντε, ίδιο χρώμα, ίδιο σχήμα, ίδια μυρωδιά, ίδια αίσθηση, γιαυτό τζιαι μπαίνω πάντα τελευταία μέσα.

7:45 Έφτασα

Περπατώ λιο να πάω στη δουλειά μου. Θώρουν με λιο σαν εξωγήινο, σαν να είμαι διασταύρωση πετεινού με καμηλοπάρδαλης. Παίζουν μου τζιαι καμιά πουρού για το καλημέρα αλλα εγώ εξακολουθώ να κοιτώ χαμέ να μεν πατήσω τίποτε (καταλαβαίνετε τι) τζιαι να πάω δουλειά τζιαι να βρομώ. Για να είμαι ειλικρινής, τα παπούτσια μου γεμώνουν που κάτω κάτι φκιορούθκια τζιαι φαίνουνται σαν τα πηλά. Όποτε εννα έρτει η καθαρίστρια να σκουπίσει που κάτω που το γραφείο μου λαλεί μου με ένα θυμωμένο ύφος ‘ Κόρη μα πάλε έφαες σιοκολάτες?’ .  Μεινείσκω τζιαι θωρώ την παλαβωμένη. Τί να της πεις? Να κάτσεις να της περιγράψεις τι εν τζιήνα? Κάποτε εν της απαντώ καν, η φταίω τους άλλους οτι ήρταν τζιαι εκάτσαν στο γραφείο μου με πηλά.

8:00 Στο γραφείο

Είπα τους ούλλους καλημέρα στη δουλειά, είπαμε τζιαι το τυπικό ‘’νταξει?’’ που κατακρήβειας εν χρειάζεται καν απάντηση, απλά κουβέντα να γίνεται.

Ευτυχώς εν Σάββατο αύριο!