Βάστα με, να σε βαστώ

Εψές επία στα μέρη που συχνάζω να χαλαρώσω πίννοντας τις ΚΕΟ μου, (ναι, μόνο ΚΕΟ πίννω γιατί είναι πιο μπύρα!) τζιαι ακούοντας τα αγαπημένα μου τραγούδια μαζί με ωραία παρέα. Εγώ κατενθουσιασμένη που επαίξαν τζιαι το αγαπημένο μου τραγούδι. Έκαμνα όπως την υστερική μόλις το άκουσα τζιαι εθωρούσαν με ούλλοι κάπως αλλά τι με νοιάζει?! Λαλείς να μου εβάλαν τίποτε μες το ποτό μου?! (Μάνα? Έσχει τόσα χρόνια που εμένα εν μου βάλλουν τίποτε μέσα στο ποτό μου, πε μου που άκουσες ότι βάλλουν για να πάω ). 

Με εκνευρίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι εν σέβουνται στην Κύπρο τους κανόνες για το κάπνισμα. Τώρα που την πινακίδα που γράφει ‘ΝΟ SMOKING’  τι εν καταλάβουν το ΝΟ? Ή το SMOKING?  Για τυχόν απορίες πε τε μου να σας το μεταφράσω. Εν είμαι αντικαπνίστρια αλλά ενοχλάμαι αμάν ο καπνός έρκεται μες τα μούτρα μου. Παέις να τους κάμεις θέμα, μόνο τζιήνους στη παρέα σου, να το σβήσουν λίο τζιαι απαντούν σου ‘Αν σε ενοχλά να φύεις’. Μέτα που τούτη την απάντηση ανάφκουν τα λαμπούθκια μου τζιαι ξεκινώ την επίθεση. Εν σιωπώ ώσπου να περάσει το δικό μου.

Επερνούσαμε ωραία τζιαι άρεσεν μας πολλά τζιαι το συγκρότημα που έπαιζε γι’ αυτό  τζιαι εκάτσαμε ως το τέλος. Σε μια φάση ακούμε πολλή φασαρία, φωνές τζιαι σιγά σιγά να μαζέυκουνται ούλοι προς το κέντρο. Μα τι γίνετε ρε τζιάμε? Εγώ πάντα αδιάκριτη έθελα να κοντέψω να δω τι παίζει. Προχωρώ λίο τζιαι σταματώ. Στον αέρα επαιτούσαν καρέκλες, τραπέζια, τζιαι άκουες τα ποτήρκα που εσπάζαν. Ρε μα τι γίνετε δαμέ? Η παρέα μου ήρτε να με συνάξει αλλά εν εδέχτηκα. Αν δεν εμάθαινα τι έπαιζε ήταν να σπάσω. Η φωνές άρχισαν να γίνονται πιο άγριες και δυνατές. Ο ένας ετράβαν τον άλλο. Εμείς θεατές σε ένα καφκά που εν εξέραμε τα αίτια, τους μαχόντες, τους νικητές, του ηττημένους και τους ένοχους. Κυριολεκτικά εσπάσαν τα ούλλα, κάποιοι εχτυπήσαν θέμας, εθώρες τα χέρια τους τζιαι την φάτσα του αιματωμένα. Ανακάλυψα τζιαι την παρέα που το εξεκίνησε. Ήταν κάτι μιτσιοι, γύρω στα 18-19. Εκαταφέραν τζιαι εκαθησυχάσαν τον ‘αρχηγό. Θα τον επερίγραφα ως ‘μιντζιη’ τζιαι μεταξύ μας τωρά άνετα έδερνα τον. Αλλά που να τον δέρεις αμαν μαζί του έφερε τζιαι ούλλο του το χωρκό. Είμαι σίουρη ότι εν που χωρκό γιατί μόνο κάποιοι χώρκατοι θα τα έκαμναν τούτα. Επεράσαν τζιαι που δίπλα μου κουντώντας καρέκλες σε όλη τους τι διαδρομή. Καλάν τον γιο μου, ηρέμησε. Που νομίζεις ότι είσαι? Εγώ έμεινα τζιαμε τζιαι εθώρουν τον με πολλά νευριασμένο ύφος τζιαι ήμουν σε ετοιμότητα αν μου τζίησει να τον μουντάρω.  

Που θέλω να καταλήξω? Παρακαλώ το κράτος να μαζέψει ούλλους τους πελλούς και τους νευρικούς και να τους κλείσει στην Αθαλάσσα. Εννα καταντήσουμε να φκένουμε με μασχαίρι μες την τσέντα για να μπόρουμε να αμυνθούμε σε έτσι γεγονότα τζιαι να φέφκουμαι ζωντανοί χωρίς τραυματισμούς. Για τους εψεσινούς ,τους εύχομαι αργό και βασανιστικό θάνατο τζιαι λυπούμαι ιδιαίτερα που φκάλουμε έτσι ανθρώπους στη κοινωνία. Μα ποιος τους διά άδεια κυκλοφορίας σιορ? (τζιαι εν εννοώ του αυτοκινήτου).

Το τραγούδι που προανέφερα εν τούτο: