Που πάμε ρε?

Λάρνακα,

η πόλη της ησυχίας,

η πόλη του τρόμου,

η πόλη των πελλών,

Κατα τ’αλλα η πιο όμορφη πόλη.

Ναι είμαι σκαλιώτισσα, μάντισσα, τζιαι ναι η λάρνακα εν χωρκό τζιαι ναι αμαν κατουρίσει ο στρούθος πνιούμαστε! Με βάση ούλους τους χωραΐτες τζιαι τους Λεμεσιανούς ζούμε σε καλύβες, ανάφκουμε φωθκιά με τες πέτρες τζιαι τζοιμούμαστε χαμέ! Το συνώνυμο του σκαλιώτη είναι οι homo sapiens.

Ενεν τούτο το θέμα μoυ όμως. Το θέμα είναι ότι ενώ ‘5-6’ πλάσματα είμαστε τζαι άρεσκεν μας η πόλη μας όπως είναι, ξαφνικά σκοτωνούμαστε μόνοι μας. Η πόλη μου μοιάζει με το Τέξας. Αν σου κάμει κάτι κάποιος, ή πειράξει κάποιον δικό σου, ή πιάσει σου την ‘κορού’ σου, πάεις τζιαι μασσιαιρώνεις τον. Αλλά πρόσεξε, όι απλά να τον χτάρεις νάκκον, πρέπει να τον φκάλεις total loss. Αν δεν τα καταφέρεις τότε σιγά τα νεύρα που είσχες. Επίσης πρέπει ναν με μασσιαίρι, ουτέ καν της κουζίνας αλλά των ειδικών δυνάμεων. Τα λόγια, οι ξιτιμασιές, τα μαλλιοτραβήματα τζαι οι ππουνιές εν παλιομοδίτικα. Τζαι τζιαμέ που τον περασμένο μήνα εν εμπορούσα να το χωνέψω ότι οι μουσουλμάνοι του ISIS αποκεφαλίζουν αθρώπους, ξαφνικά εβρέθηκεν ένας δικός μας, κυπραίος, χριστιανός, σκαλιώτης τζαι έσφαξεν τον μιτσί.

Να το ξαναπώ πέρκι μου το χωνέψω. Τζιαμέ που τον περασμένο μήνα εν εμπορούσα να το χωνέψω ότι οι μουσουλμάνοι του ISIS αποκεφαλίζουν αθρώπους, ξαφνικά εβρέθηκεν ένας δικός μας, κυπραίος, χριστιανός, σκαλιώτης τζαι έσφαξεν τον μιτσί.

Άτομα που εκάθουνταν στο δίπλα τραπέζι στα μέρη που συχνάζεις, την επομένη εν νεκροί ή συλληφθέντες για φόνο. Τζιαι να αντιλαμβάνεσαι μετά ότι ενώ εσύ πάεις χαλαρός και light κάπου  μπορεί να έρτει ένα μασσιαίρι να σε έβρει.

Εγίνηκεν φόβος τζιαι τρόμος να κυκλοφορήσεις. Προσπαθώ τζαι εγώ να ρίξω το φταίξιμο σε κάποιον αλλά εν είμαι σίουρη ποιόν να φταίξω.

Εχαλάσαμε..

Εχάσαμε την επικοινωνία τζιαι εγίναμε expert της βίας.

Που πάμε;