Χωρίζω

Έκαμα πολλή υπομονή, ετράβησα πολλές φορες πίσω, έδειξα κατανόηση, εσυγχώρεσα, έριξα τον εγωισμό μου, εγίνικα ρεζίλι αλλά τίποτε. Εν αλλάσσει. Εν με θέλει. Συνέχεια έχουμε τες ίδιες ιστορίες, τζιαι στην τελική εγώ τρώω την φάκκα. Ούλλοι συμβουλέυκουν με να χωρίσω, τζιαι ότι εν μου αξίζει. Εγώ όμως πάντα εφοούμουν ότι εν να με πειράξει, τζιαι εν θα το αντέξω, εν να κλαίω να οδύρομαι ούλλη μέρα.  Εν τόσο τζαιρό που είμαστε μαζί. Αλλά μετά το σημερινό, δεν πάει άλλο.

Όπως σας είπα τζιαι παλιά, πάω δουλεία με το λεωφορείο. Σήμερα εκτός που με εκνεύρισε ο λεωφοριατζής επειδή έκαμε δέκα ώρες να μας πάρει, αποφάσισε στην στάση που κατεβαίνω να μεν την κάμει τζιαι να φατσίσει γυρό. 8 επρεπε να ήμουν δουλεία. 7:59 αποφάσισε να μας κατεβάσει. Να σε καλά ρε παρέα, εν θα μείνει πάνω μου (ένα σε βάλω στη λίστα με τζιήνους που θέλω να τσιλλήσω μια μέρα). ΟΚ έχω 1 λεπτό να βρεθώ στη δουλεία σαν έχω 10 λεπτά περπάτημα. Ναι καλά…Εσωθήκετε τωρά.  Έβαλα το ‘Thunderstruck’ των AC/DC να πιάσω ρυθμό.

Επροχώρουν με αρκέτα γλήορο ρυθμό ώσπου τζιαι ένιωσα ότι κάτι πάει ‘Χ’. Εν έδωσα σημασία. Μετά όμως το περπάτημα μου εβάρεσε. Επιάσαν μας τα χρόνια λαλώ που μέσα μου. Κοιτώ κάτω τζιαι τι να δώ; Εξυκόλλησε η σόλα του τακουνιού μου. Κακή μου τύχη τι σου έκαμα πάλε;; Γιατί με εκδικείσαι; Bad Luck μου; Πάλε ήρτες σε εμένα; Εκολόσηρνα το, ώσπου κοιτώ πίσω μου τζιαι η σόλα έμεινε 5 μέτρα πιο πίσω μου. Επήα τζιαι εσύναξα την. Αντί να με κουβαλά η σόλα εκουβάλουν την. Με τη σόλα στο σσιέρη έφτασα γραφείο όπως την πελλή. Εκαρτέρουν ως το lunch break να πάω να αγοράσω παπούτσια. Η όλη υπόθεση έχτος τα νεύρα, την ταλαιπωρία τζιαι το γέλιο που έσειρα έκατσεν μου τζιαι 50 ευρώ.

Τζιαι μετά που το σημερινό αγαπητέ μου αναγνώστη χωρίζω επίσημα που την κακή τύχη. Να πάει στο καλό τζιαι να με αφήσει ήσυχη. Εγώ έτσι μουσκουρούθκια εν τα θέλω.

Έτσι, χωρισμένη που την τύχη,  έπιασα email την πρόσκληση για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι που κάμνει η εταιρία μου. Εθκίαβαζα το με μεγάλη χαρά (όπως που πιάνεις kinder αυκό τζιαι στήνεις το δωρούι) ώσπου είδα μια λέξη τζιαι επανικοβλήθηκα. Την λέξη ‘συνοδός’. Oh god, που να τον έβρω; Εν θέλω να τον έβρω. Γι’ αυτό εσκέφτηκα την εναλλακτική λύση.

Ζητείται συνοδός για 3-4 ώρες, κουστουμαρισμένος, να έρτει να με πιάσει που σπίτι, να μου βάστα το σσιέρι ώσπου να κάτσω στο τραπέζι, να κάμνει τον χαρούμενο, ότι πω να συμφωνεί τζιαι να μου λαλεί ότι με αγαπά τζαι να ξέρει τανγκό (υπάρχει και στο Youtube tutorial). Παρακαλώ οι ενδιαφερόμενοι να επικοινωνήσουν μαζί μου για να τους κλείσω interview.